Άνοιξη

Αν είχες σκοπό να με ανακαλύψεις πέρα για πέρα πιθανόν να μην σε άφηνα. Φοβάμαι να με ξέρεις. Φοβάμαι . Τόσος χειμώνας μέσα μου χωρίς επιθυμία ,κουράγιο και διάθεση για κάτι καλύτερο. Χωρίς δυνάμεις για άνοιξη. Με καταλαβαίνεις; Και αν όχι δεν μπορώ να στο κάνω πιο λιανό , πρέπει να έχεις νιώσει αυτό που σου λέω.  Kαι δεν ξέρω αν επιδίωξα την άνοιξη, γιατί εσένα  δεν θα σου πώ ψέματα όπως έκανα στο παρελθόν. Μπορεί και να βολεύτηκα στην υγρασία του χειμώνα. Μπορεί και να πέρασα μερόνυχτα να ακούω τον ήχο της βροχής και να αντικρίζω τη θάλασσα πλάι σ'ένα παράθυρο, καπνίζοντας μερικά τσιγάρα. Στριφτά κιόλας, για να μου τον θυμίζουν. Χωρίς να μιλάω.Δεν είχα κάτι ουσιώδες να πώ. Στην απώλεια δεν μιλάς. Μονάχα μετανιώνεις. Αλλά δεν την επιλέγεις κιόλας. Και μένεις εσύ, το εγώ σου ο καπνός και οι τύψεις. Και εκεί βλέπεις τον πραγματικό χειμώνα. Και έγινε οικείο αυτό το συναίσθημα της συντριβής. Του κενού.

 Και εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται η άνοιξη γεμάτη από αλλαγή, να σε συνεπάρει. Παθαίνεις προσωρινές αμνησίες , γιατί το παρελθόν δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Ίσως μάλιστα να μας στοιχειώνει κιόλας. Νιώθεις καλά. Τη μέρα τουλάχιστον. Τη νύχτα πάλι το ίδιο κενό και ένα απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. Αλλάζεις. Το νιώθεις. Σαν κάμπια που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Τρώς τα μούτρα σου και απογοητεύεσαι στα λιμάνια της ενηλικίωσης. Η γεύση; Μια γλυκόπικρη μελαγχολία. Αγιάτρευτη από τα γελάκια της χαζοπαρέας. Μεγαλώσαμε μάτια μου. Χάσαμε το παιδί μέσα μας. Πάει .Πέθανε τη μέρα που μας πούλησαν . Το σκοτώσαμε εμείς οι ίδιοι το παιδί τη μέρα που γίναμε δολοφόνοι του ιδεαλισμού μας. 

~Μέρες, μέρες βλέπω όμως μια άνοιξη να με αλλάζει και να κάνει πισωγυρίσματα σε τούτο το παιδί, που πνίγηκε κολυμπώντας στα βαθιά.