*Πλάνη

          Που πήγαν οι λάμψεις σε ρώτησα; Που χάθηκε ο ήλιος σκέφτηκα; Τυφλωμένη και ζωντανή από την απογοήτευση.Θυμάμαι τις θάλασσες που κολυμπήσαμε μαζί τα βράδια, τα δάση που περπατήσαμε χέρι χέρι, τις συζητήσεις που θα μπορούσαμε μεταξύ μας να έχουμε μονάχα. Οι στιγμές αναντικατάστατες, θωρακισμένες σαν φωτογραφίες στο κουτί της καρδιάς. Όχι του νού, της καρδιάς.Ο νούς δεν πονάει. Μονάχα ξεγελιέται. Ίσως ήμουν ο νούς στη σχέση μας.

  Μείναμε πλέον φωτογραφίες  πεταμένες στο πάτωμα. Ασπρόμαυρες. Γιατί αυτές λένε αποτυπώνουν τους ανθρώπους και την ψυχή τους, οι έγχρωμες μόνο το προφανές. Και η ψυχή δεν είναι κάτι που πάντα φαίνεται . Άλλωστε γιατί να καυχιέσαι μάτια μου, ότι έχεις ψυχή; Καυχιούνται οι ανασφαλείς και οι τελευταίοι. Οι πρώτοι δεν έχουν ανάγκη. 

 Τσιμπάω το δέρμα μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μα δεν νιώθω τίποτα. Φοράω κενό και ψεύτικο χαμόγελο με καμουφλαρισμένη τη θλίψη. Και όλα αυτά επειδή εσύ. Και δεν μπορώ να σε μισήσω γιατί σ'αγαπώ περισσότερο. Ακόμα και αν ήταν όλα προμελετημένα.Η πλάνη που ζώ. Και προμελετημένη να ήταν πάλι δεν θα την άλλαζα. Τι κατάρα και ευλογία να ζείς μ'αυτό τον τρόπο. Αφήνω σε άλλους κόσμους το ρεαλιστικό μου "εγώ" που θα ζητούσε εκδίκηση. Ξέρω πως η καλύτερη εκδίκηση μου, θα είναι η αγάπη.

~Οι αναμνήσεις είναι μαχαίρια.