Κυριακή 13 Απριλίου 2014

~Ανακοίνωση!!


Τα χαμένα τετράδια θα κλείσουν. Ωστόσο τα κείμενα δεν θα χαθούν. Όσοι επιθυμούν να με διαβάζουν και δεν βαριούνται τα κείμενα μου, μπορούν να γίνουν μέλος στο νέο μου επίσημο(επώνυμο) blog. Εκεί θα υπάρχουν κείμενα λογοτεχνικά,ποιητικά,αναδημοσιεύσεις άρθρων μου(μια που γράφω σε κάποια site) απόψεις για διάφορα ζητήματα.

Η απόφαση να γράφω επώνυμα δεν ήρθε ξαφνικά. Εδώ και χρόνια ζυμώνεται στο νού μου η ιδέα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Το νέο λοιπόν επώνυμο blog άνοιξε σε μια προσπάθεια να οργανώσω τα κείμενα μου που βρίσκονται σκόρπια από εδώ και από εκεί.

Πλέον θα μπορείτε να με βρίσκετε εδώ.

http://kalliav.blogspot.gr/

Ευχαριστώ για όλα.

Κ.Β


Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Έλλειψη λέξεων



Σου έχει τύχει ποτέ να βρίσκεσαι τόσο κοντά σε κάτι που επιθυμείς; Και όμως να μην μπορείς να το αγγίξεις;Να είσαι απλά ένας παρατηρητής; Όπως συμβαίνει στις θεατρικές παραστάσεις. Απλά βλέπεις από μακριά. Δεν συμμετέχεις στη δράση. Δεν αλλάζεις κάτι. Ακόμα και αν αυτή δεν σ'αρέσει. Μπορείς να την αλλάξεις, αλλά φοβάσαι τις συνέπειες. Σκέφτεσαι , πως αν ανέβεις στη σκηνή και διακόψεις τη ροή όπως εξελισσεται όλοι θα σε περάσουν για τρελό, μη σου πώ ότι θα σε πετάξουν έξω.

 Έτσι και εκείνη. Έμαθε από απόσταση να τον αγαπά. Να μη χορταίνει να τον βλέπει, να τον ακούει και να τον αισθάνεται με όλες τις αισθήσεις και πιο ισχυρή τη θύμηση. Θυμάται, που τον είχε πρωτογνωρίσει κοντά σε θάλασσα. Εκείνη και η θάλασσα ένα. Και αυτός κάτι καινούριο. Κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι αλλιώτικο. Εκείνη είχε τη συνήθεια να περπατάει παραθαλάσσια και να θάβει στη φίλη της τη θάλασσα ατάκτως ειρημένες σκοτεινές σκέψεις. Βοήθαγε και η άμμος. Δεν την υποτιμούσε όπως οι περισσότεροι που σβήνουν μόνο τ'αποτσίγαρα τους.Μια παρόμοια γκρίζα μέρα, συνηθισμένη μίλησαν. Και εκείνη ήταν και ο τύπος που δεν μίλαγε πολύ.Παράδοξο που αντάλλαξαν κουβέντες. Παράδοξο που ήταν και αυτός εκεί. 

-"Ποιός κάνει μπάνιο τέτοια εποχή στη θάλασσα;"σκεφτόταν σιωπηλά. Δεν ήταν φυσιολογικό. Αλλά και τι ήταν φυσιολογικό;

Εκείνος ερχόταν έξω, μέσα από τους παφλασμούς των κυμάτων. Εκείνη απλώς επιτάχυνε το περπάτημα της. Αδιαφόρησε. Όπως είχε συνηθίσει να κάνει με όλους μετά από τόσες και τόσες απογοητεύσεις. Θα μπορούσες να  πείς ότι είχε βυθιστεί στις σκέψεις της. Και αυτό δεν ήταν απαραίτητα καλό. Αλλά μόνο, μόνη, κάπου έξω είχε την ελευθερία να σκεφτεί χωρίς να την ενοχλούν .Είχε και ένα κακό χούι να κουβαλάει μαζί της ένα τετράδιο και ένα  μολύβι και να μουτζουρώνει κάτι λέξεις που εκείνη ονόμαζε ποιήματα. Άλλοτε ζωγράφιζε και κάτι φανταστικά πρόσωπα για να τα βλέπει το βράδυ και να μην νιώθει μόνη.Όντας χαμένη στις σκέψεις ούτε που αντιλήφθηκε την πτώση του μολυβιού από την τσέπη της.

Αφού έκατσε μακριά από εκείνον, στην άμμο. Ίσα που τον έβλεπε. Ψαχούλεψε την τσέπη μα τίποτα. "Δεν βαριέσαι, δε γράφω και σαν την Πλάθ σκέφτηκε. Απλά καταστρέφω σελίδες χαρτιού."Κάπου από μακριά είδε να έρχεται εκείνος . Η αλήθεια είναι ότι αυτό που πρόσεξε ήταν τα αγκαλιασμένα από την αρμύρα της θάλασσας μαύρα του μαλλιά και τα μάτια του. "Διάολε , τι έρχεται εδώ τώρα αυτός ;" ψιθύρισε αυτή η φωνή που τη συντροφεύει.Δεν ένιωθε φόβο. Τι να φοβηθεί άλλωστε; Παιδί ήταν; Ναι, παιδί ήταν αλλά όχι και τόσο. Χάνεις την παιδικότητα σου τη μέρα που θα φάς τα μούτρα σου. Και αν αυτό το πέσιμο σου αφήσει και γρατζουνιές, μάλλον δεν το ξεχνάς ποτέ. Μάλλον τότε την έβαψες. 

-Σου έπεσε το μολύβι σου.Ορίστε.
-Ευχαριστώ.
- Μένεις εδώ;
-Ξέρεις δεν συνηθίζω να δίνω σε αγνώστους στοιχεία για μένα. Εδώ καλά καλά δεν με ξέρουν οι άνθρωποι που είμαστε μαζί κάθε μέρα. 
-Έχει τόσο σημασία για σένα ένα όνομα; Άφησε με να σε μάθω.

Ήθελε να φύγει σαν κυνηγημένη, είχε απηυδήσει με όλους τους ανεπαίσθητα ρεαλιστές που είχε γνωρίσει,ο ιδεαλισμός της της είχε συντρίψει τα μούτρα, μα τελικά απλά έμεινε σιωπηλή και κοίταζε τη θάλασσα. 

~Όσο καλή ήταν στο να σκέφτεται, όσο προσηλωμένη στο να γράφει, τώρα είχε πέσει στη παγίδα της έλλειψης λέξεων και των ανείπωτων λόγων.